“Als Luther op aarde zou weerkeren, zou hij Bergoglio veel te progressief vinden”
Uit een interview van E.H. Ricossa, overste van het Instituut Mater Boni Consilii, door het tijdschrift Rivarol (24. 11. 2016)
RIVAROL: Wat denkt u van de afgelopen reis van Bergoglio naar Zweden, een reis die de viering moest inleiden van vijfhonderd jaar Hervorming door Maarten Luther, wat dit jaar gevierd wordt? Hoe denkt u over de verklaringen van Franciscus met betrekking tot Luther en samen met de lutheranen, over zijn deelname aan een samenkomst in een lutherse kathedraal samen met een vrouw die “bisschop” en hoofd van de lutherse Kerk van Zweden is? Wat te denken van die reis, waarbij Bergoglio zelfs geen “mis” voorzien had (of beter gezegd geen novus ordo van Paulus VI), en waarbij de ontevreden plaatselijke katholieke gemeenschap hem daartoe heeft moeten aanzetten, hetgeen ongehoord is?
E.H. RICOSSA: Om te beginnen, is dit bezoek aan Zweden het onmiddellijke gevolg van de bedevaart van de lutheranen naar Rome. Bergoglio heeft hen op 13 oktober in het Vaticaan ontvangen, geflankeerd door een beeld van Maarten Luther, en reeds tevoren had hij de lutherse tempel in Rome bezocht. Het bezoek aan Zweden is slechts het begin van de oecumenische initiatieven ter gelegenheid van de vijfhonderdste verjaardag van de Hervorming. En, hoewel Bergoglio het meer openlijk doet, gaat hij daarbij feitelijk verder op de weg die zijn voorgangers insloegen. Immers, reeds Johannes Paulus II en Benedictus XVI hebben grote lofprijzingen over Maarten Luther geuit. Dit is enkel de bevestiging van hetgeen men in de jaren ’70 zei: “De nieuwe mis is de mis van Luther”. De wereld was te klein toen de traditionalisten dat zeiden, maar eigenlijk is het evident.
Trouwens, de barmhartigheid zoals die door Bergoglio wordt opgevat, is geheel en al luthers: hij spreekt over de mens die niet anders kán dan zondigen, die zowat behagen moet hebben in de zonde, en die door de barmhartigheid van Christus wordt gered, zelfs als hij geen afstand neemt van de zonde. Hij spreekt zo zonder ophouden en in het bijzonder gedurende het zogezegde jaar van de barmhartigheid, dat verleden zondag geëindigd is. De zonde zit erin, in de mens, hij kan er niet van loskomen, maar hij wordt bedekt door de mantel van het Lijden van Christus. In zijn toespraak aan de missionarissen van de barmhartigheid, zei Bergoglio dat zelfs als een penitent zijn zonde niet bekende, of zelfs als hij er niet aan wilde verzaken, de barmhartigheid van de Heer hem toch vergaf. Dit is een lutherse opvatting. In het document ‘Van verdeeldheid tot gemeenschap’ van juni 2013, staat in nr. 154 dat, zelfs theologisch gezien, er overeenstemming bestaat met de protestanten, niet enkel over de rechtvaardiging, maar ook over de werkelijke tegenwoordigheid in de H. Communie, aangezien de transsubstantiatie als niet-wezenlijk wordt beschouwd. In elk geval, ik denk zelfs dat indien Luther op aarde zou weerkeren, hij zou vinden dat Bergoglio veel te ver gaat in het progressivisme!
RIVAROL: Hetgeen u zegt, sluit aan bij het aanstotelijke bezoek van Bergoglio op 11 november aan uitgetreden priesters en hun families, waaronder vier voormalige pastoors van het bisdom Rome. Geen moment heeft hij hen aan hun plichten als priester herinnerd. Officieel berichtte het Vaticaan: “De H. Vader heeft een teken van nabijheid en sympathie willen tonen aan deze jonge mensen die een keuze hebben gedaan die niet altijd wordt aanvaard door hun medepriesters en hun familie.” Volgens het Vaticaan werd de aankomst van Bergoglio in de ontvangstruimte “getekend door een groot enthousiasme”, de kinderen kwamen rond Franciscus om hem te omhelzen, terwijl de ouders “hun emoties niet konden weerhouden”. “Zijn vaderlijke woorden hebben iedereen gerustgesteld over zijn vriendschap en de zekerheid van zijn persoonlijke interesse”, besluit het Vaticaan, en Franciscus heeft nogmaals “een teken van barmhartigheid willen geven aan hen die leven in een situatie van geestelijke en materiële tegenslag, benadrukkend dat niemand zich uitgesloten moet voelen van de liefde en de solidariteit van de herders”. Wat te denken van een dergelijke gedragswijze?
E.H. RICOSSA: Het is tot dusver gekomen, voor het moment, maar duurt al sinds lange tijd. Na het Tweede Vaticaans Concilie, heeft Paulus VI de kerkelijke discipline gewijzigd, die erin bestond, dat aan een priester nooit dispensatie verleend werd om te kunnen huwen, zelfs niet in stervensgevaar, wanneer alle andere huwelijksbeletselen kunnen worden gedispenseerd. Na de wijziging door Paulus VI is een groot aantal priesters op trieste en schandalige wijze afvallig geworden.
Bergoglio laat, meer door zijn gebaren dan door de leer, zien hetgeen hij wenst. Hij heeft koppels die ongehuwd samenleven, als dusdanig willen ontvangen, hij heeft homoseksuele “koppels” ontvangen, ook transseksuelen zoals men ze tegenwoordig noemt, hij heeft getelefoneerd naar de “vrouw” van een voormalige bisschop die afvallig is geworden… Al deze gebaren wijzen in dezelfde richting. Je zou kunnen denken aan een werk van barmhartigheid tegenover de zondaars die uit hun zonde moeten geraken, hetgeen in overeenstemming met het evangelie zou zijn. Maar jammerlijk genoeg, in de context van een algemene laksheid, en zonder dat Bergoglio ooit aan de zondaar vraagt om te stoppen met zijn zonde, is deze houding schandalig, en zijn deze gebaren als het ware een aanmoediging tot zonde.
RIVAROL: U zinspeelt op het bezoek aan Rome van homoseksuele koppels. Hij heeft zelfs vertegenwoordigers van de LGBT-lobby ontmoet. Zou het een stap zijn naar de wijding van openlijk homoseksuele mannen, zoals dat al gebeurt bij de anglicanen of de lutherse kerk in Zweden?
E.H. RICOSSA: (…) Wat het beleid van Bergoglio betreft, hij heeft met zijn volledige sympathie de leiders ondersteund van partijen die openlijk voor abortus zijn, voor echtscheiding, en zelfs voor de propaganda ten gunste van homoseksualiteit, zoals Marco Pannella en Emma Bonino. Hij heeft ze behandeld als zijn beste vrienden, net als de oprichter van de krant La Repubblica, Eugenio Scalfari, een linkse en atheïstische journalist. Als dit soort mensen zijn vrienden zijn, dan zou het me niet verwonderen, als de modernisten net zo eindigen als de protestantse sekten.
RIVAROL: Denkt u dat het akkoord tussen de FSSPX en de modernistische bezetters van het Vaticaan op handen is, aangezien al vele stappen zijn gezet? De laatste stap was onlangs: in de brief ‘Misericordia et misera’ van 21 november 2016, bij gelegenheid van het eind van het ‘jaar van de barmhartigheid’, staat geschreven: “De H. Vader, vertrouwend op de goede wil van haar priesters om met Gods hulp de volledige gemeenschap met de katholieke Kerk te bereiken, staat toe dat degenen die de kerken, bediend door de priesters van de Broederschap S. Pius X, bezoeken, geldig en wettig de sacramentele absolutie kunnen ontvangen.
E.H. RICOSSA: De kunstgreep is geweest om te verbergen dat het eindpunt al bereikt is. Het fameuze akkoord is mijns inziens al gesloten. De FSSPX heeft van de modernisten al op 5 juni 2015 de macht ontvangen om in eerste instantie haar eigen gelovigen te oordelen, hetgeen men niet kan doen indien men geen jurisdictie heeft; zij is op 17 maart 2015 erkend door het bisdom van Buenos Aires als gemeenschap van kerkelijk recht, die canoniek is opgericht; op 1 september 2015 heeft zij de macht ontvangen om biecht te horen en te absolveren gedurende het zogezegde jaar van de barmhartigheid, en nu zien we dat deze macht permanent wordt, hetgeen betekent dat aan de FSSPX objectief een gewoonlijke, vaste jurisdictie gegeven wordt. Recentelijk, op 22 juni, bij gelegenheid van de priesterwijdingen in Zaitzkofen in Duitsland, werd zij officieel gemachtigd om priesterwijdingen toe te dienen. Daarmee is de FSSPX reeds erkend.
Rest nog om haar het officiële kader van een persoonlijke prelatuur te geven, en om het publiek aan te kondigen aan wie het nog niet begrepen had. Men heeft een dergelijke werkwijze gevolgd om de problemen zoals die zich in het verleden voordeden, ditmaal te voorkomen. Voorkómen dat zich een sterke, openlijke weerstand manifesteert tegen een akkoord, aan de rechterzijde van de kant van de compromisloze rangen in de FSSPX, links van de kant van de modernisten die vijandig staan tegenover een akkoord met de lefebvristen. Deze strategie heeft zich buitengewoon effectief getoond, en is volledig in de stijl van Bergoglio: de theologen laten redetwisten, terwijl de man van de Kerk (of wat ervoor door moet gaan) in de praktijk gewoon voortgaat.
RIVAROL: Maar dat is dus een geheel en al “praktisch akkoord”, iets dat de Broederschap jarenlang heeft ontkend, en wat zij openlijk heeft verweten aan Barroux, aan het Instituut van de Goede Herder, aan Campos?
E.H. RICOSSA: In feite is er geen enkel verschil tussen deze groepen en de FSSPX.
RIVAROL: Maar de Broederschap zegt nog altijd dat ze het Tweede Vaticaans Concilie niet erkent.
E.H. RICOSSA: Ja, maar bij de modernisten mag men denken wat men wil. Zelfs Mgr. Fellay heeft verklaard dat hij het voor 99% eens is met Vaticanum II (juni 2001, La Liberté). De toon is sinds lang veranderd, en zal nog meer veranderen. In Italië zegent de FSSPX al geen huwelijken meer in, maar moet de plaatselijke (modernistische) priester van het bisdom dit doen; zij dient het vormsel onder voorwaarde niet meer toe aan wie het ontvangen hebben in de nieuwe ritus, en wijdt diegenen niet meer onder voorwaarde die gewijd zijn in de nieuwe ritus. In het Italiaanse blad Si, Si, No, No stond er geschreven dat de liturgische hervorming van de sacramenten geldig en wettig is. In werkelijkheid verandert de toestand erg snel.
Tweet